“Het gevoel hebben het vijfde wiel aan de wagen te zijn”, kent u die uitdrukking? Het leek zo’n dag te gaan worden, toen Wouter, Marie-José, Ron en Martin me met m’n tasje voorbijreden, staand in de berm bij onze verzamelplaats. Het werd níet zo’n dag, maar een gezellig uitje naar de Tilburg Ten Miles. Van kop tot kont een geslaagde dag, met als enig minpuntje misschien de wedstrijd… ;-)

Om de logistieke problemen van vorig jaar op te lossen, waren start- en finishlokatie, en daarmee ook het parcours volledig vernieuwd. En dit jaar had de organisatie het zondermeer goed voor elkaar. Kleedkamers, kledingafgifte en volop tapwater in de oude werkplaats van de spoorwegen. Hoewel een grote wedstrijd, voelde het nergens druk aan. Tas was zo ingeleverd, en na afloop ook weer zo terug.

In het startvak was het wel druk. En daar was, onder een stralend zonnetje, voor de eerste keer goed merkbaar hoe warm het eigenlijk was. In de auto was er nog druk gerekend aan de benodigde tempo’s om een PR te realiseren. Hier, met het zweet op doorbreken zonder te rennen, komt de eerste twijfel. Ik spreek als eerste uit niet meer voor een PR te gaan door de warmte, maar van binnen is de stille hoop er nog wel dat het misschien wel gaat meevallen.

We zijn redelijk ver in het startvak naar voren gekropen, als een kleine blauwe “mijnhardlooptrainer.nl”-bubble. De haas met het bord 1:25 in z’n nek kruipt nog verder naar voren. Beetje merkwaardig, als je die wilt volgen dan moet je er meteen naar toe sprinten. We zullen ‘m straks wel snel voorbij snellen.

De zandloperstart is hier goed uitgewerkt; we hebben zo’n 25 meter om te gaan rennen, en passeren de startstreep al meteen op het gewenste tempo. Stilzwijgend hebben we een 1-3-1 opstelling bedacht kennelijk, want Martin is er als een speer vandoor. Die voelt misschien de morele druk van het startnummer van Mark waarmee hij loopt. Wouter, Ron en Jurgen lopen als een treintje achter elkaar. In wisselende volgorde, en veelal door het gootje aan de linkerkant. Het voelt meteen erg benauwd aan. Reden genoeg voor Ron en Jurgen om de eerste drankpost niet voorbij te rennen. Wouter neemt wat afstand. De 4:38 per kilometer is pittig, en we lijken geen meter dichterbij de haas van 1:25 te komen. Wat is die vent aan het doen? Je zal als naïeve loper daar je karretje aanpikken. Wedden dat het dan geen 1:25 wordt? Als ik ‘m uiteindelijk voorbijschuif besluit ik het maar te vragen. “Hé haas, welk tempo loop jij?” Ik krijg een heel verhaal terug, dat eindigt met de melding dat ie 4 seconden voor ligt op schema. Ik geef mijn voorzichtige mening dat  dit toch meer een tempo lijkt voor max 1:20. Een van de vrouwelijke volgelingen van de haas neemt het voor ‘m op. “We lopen echt 4:44 per kilometer!” “Precies, reken dat maar eens uit dan!” Ik zeg, na kerst geen wedstrijden meer voor deze haas.

Zoals het parcours nu is uitgetekend zitten er een aantal passages in waar de lopers elkaar tegenkomen. Een paar bochten na de encounter met de haas zit zo’n stukje. Ik zie Martin aankomen, en krijg een gulle high five. Ik kijk uit naar Wouter, maar die lijkt verdwenen. Na zelf gekeerd te zijn komt eerst Ron in beeld, en dan pas Wouter. Loopt hij een typisch Woutertje? Dan had ik m toch moeten passeren.

"Omdat de Kermisloop nog in het toeristenseizoen valt staat er soms wel eens een zeer onverwachte atleet aan de start tussen de bijna 750 atleten. ..."

Zo begint het verslag op de website van de organiserende atletiekvereniging Av Edam. Jullie mogen één keer raden over wie dat gaat...

Inderdaad, het was de uit Spanje afkomstige marathonloper Hicham Ettachmi. Hij snelde vrijwel direct bij de overige deelnemers vandaan om in een eindtijd van 31:50 te finishen.

Ik was er ook, al is het op de foto's goed zoeken. Leuk om hier een keer te lopen, al was het erg benauwd en werden de steentjes in het klassieke centrum ook glad toen het halverwege de wedstrijd ging miezeren. De (haakse) bochten daarom voorzichtig genomen, vooral die naar rechts. Waarom zijn rechterbochten eigenlijk lastiger te nemen dan die naar links? Of heb ik dat alleen?

Na een aanloop van 1 kilometer volgden drie grote rondes. Zoals gezegd, in het centrum over de klinkertjes. Wind mee over het asfalt een stukje polder. De start was allerminst rustig. Na 25 meter stond het peloton helemaal stil in de trechtermond van de smalle aanloop. Ikzelf heb me om het kontje van een beige Toyota Yaris gewurmd. Daarna was het meteen gas geven. Door de drukte leek het me verstandig om wat sneller te gaan lopen en de gaatjes op te zoeken. Daardoor lukte het inderdaad om wat meer ruimte te krijgen, maar van rustig opbouwen was geen sprake meer. Het was meteen tempo 4, maar dan wel een vier naar de maatstaven van de (slecht naar de coach luisterende) Amstelhof runners.