“Wat is uw kamernummer?” vraagt de ontbijtmelddame van het Hampshire hotel. “1012” antwoord ik, ondertussen rondspeurend naar een vrije tafel waar ook Arvid nog aan kan schuiven. “Dat denk ik niet” krijg ik lachend terug. “Echt wel” denk ik, maar nog voor ik in discussie kan gaan corrigeert mijn eega de zaak. Dat is ook nodig, want ik heb even geen idee in welke kamer we lagen. “1012” heb ik tien minuten daarvoor op m’n shirt geplakt als startnummer in de Eindhoven marathon. M’n tweede marathon na Amsterdam vorig jaar. Beter voorbereid, maar geen perfecte en gevoelsmatig ook geen afgeronde voorbereiding.

Die voorbereiding hebben we wat dat laatste betreft in stijl afgesloten. Het hotel ligt aan de Vestdijk ter hoogte van de uitgang van het finishvak. Een perfecte locatie ten opzichte van start en finish. De laatste week was extreem druk, maar een lange nacht laat ons vast en zeker fris opstaan. Ik was vergeten hoe luidruchtig de zaterdagnachten in het centrum van Eindhoven zijn. Bij het eerste gejoel blijkt het half twaalf te zijn. Toch al anderhalf uur kunnen slapen denk ik dan nog. Om half twee heft iemand luidruchtig “Feyenoord, Feyenoord” aan. Ik droom het niet, vast iemand die ruzie zoekt. Ik sluit niet uit dat ik lang geleden de Eindhovense nacht ook weleens verstoord heb door onderaan het stadion “Hand in hand” op te voeren, maar vandaag hoeft het van mij niet. Om half zes begint de opbouw van het finishvak. De betonnen voetjes waar de hekken ingezet worden vallen zacht tikkend met een zekere regelmaat op het asfalt. Daar zou je niet wakker van worden. De achteruitrijdbuzzer van de heftruck die gebruikt wordt veroorzaakt veel meer overlast. Van een laatste rustige nacht komt zo weinig terecht. Arvid ligt aan de andere kant van het hotel, en heeft dezelfde ervaring. In zijn geval geen voetballiederen maar allerlei details over ene “Saskia” die kennelijk regelmatig in het Eindhovense uitgangsleven te vinden is.

Het nachtelijk lawaai mag dan niet veranderd zijn in 23 jaar, Eindhoven zelf is dat zeker wel. Het parcours voert ons langs veel bekende plekken, maar er is veel nieuwe hoogbouw bijgekomen, en een aantal Philips-domeinen zijn opengebroken en veranderd in hippe bedrijvenparken. Strijp, De Witte Dame, het NATLab; weg zijn de hekken en het is zoeken naar een Philips-logo. Alleen de Herdgang lijkt de andere kant opgegaan. Van een “gewoon” sportpark waar ik met het team Punch nog aan de zomeravondcompetitie meedeed naar een professioneel en formeel ogend trainingscomplex voor de grote jongens. 

De Herdgang ligt langs de route in de laatste vijf kilometer. Ongeveer daar begint het, na 39 kilometer, echt zwaar te worden. Tot aan dit punt heb ik redelijk vlak kunnen lopen, al moet ik vanaf kilometer 30 regelmatig een tandje bijsteken, omdat ik lijk te vertragen. Als ik achteraf de geregistreerde splittijden zie twijfel ik daaraan. Naar het eind van de wedstrijd lijk ik juist iets te hebben versneld. Omdat ook bij kilometer 35 de man met de hamer nog niet is langs geweest heb ik door dat een eindtijd binnen vier uur niet alleen mogelijk, maar zelfs waarschijnlijk is. Vooraf had ik daar wel op gehoopt, maar niet van uit durven gaan. In het startvak heb ik mezelf nog voorgehouden dat het vandaag “een rondje met m’n loopmaatje plus een uurtje afzien” wordt.

De langste duurloop in de voorbereiding was 32 kilometer, en daarbij moest ik regelmatig flink aanpoten om bij te blijven. De regel schijnt te zijn dat de duurlopen in een langzamer tempo gaan dan de marathon, maar daar houden wij ons niet zo aan. Vertrokken op 5:30 per kilometer probeer ik daar zo lang mogelijk aan vast te houden.